Dino 206 S
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝDINO 206 S
ΚΑΤ' ΑΝΑΓΚΗΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
H Ντίνο 206 S παρουσιάστηκε το Φεβρουάριο του 1966 σε μία απλή συνέντευξη
Τύπου. Εκείνη την εποχή, οι διεθνείς επιτροπές για τους αγώνες είχαν
συγχωνεύσει το πρωτάθλημα πρωτοτύπων (Γκρουπ 6) και το πρωτάθλημα σπορ
αυτοκινήτων (Γκρουπ 4).
Για να μπορεί να συμμετέχει σαν σπορ αυτοκίνητο η 206 S έπρεπε πρώτα να
πιστοποιηθεί, και απαίτηση γι? αυτό ήταν η παραγωγή 50 τουλάχιστον
αυτοκινήτων. Έτσι ο Φεράρι αναγκάστηκε να παράγει και μία εμπορική έκδοση
του μικρού αυτοκινήτου. Όμως τελικά τα πράγματα δεν έγιναν όπως είχαν
σχεδιαστεί.
Φωτογραφίες: Πίτερ Βαν
TO 1956, ο Έντζο Φεράρι κατασκεύασε ένα μικρό κινητήρα V6 χωρητικότητας 1,5
λίτρων με το όνομα του γιου του που είχε πρόσφατα πεθάνει. Όμως το λογότυπο
«Ντίνο» δεν εμφανίστηκε στο καπό κάποιου αυτοκινήτου μέχρι το 1965 που
παρουσιάστηκε η 166 S. Το αυτοκίνητο αυτό γρήγορα εξελίχτηκε στην 206 SP
που την κινούσε ο διάδοχος του πρώτου V6 της Φεράρι.
H πρώτη 206 S του 1966 ήταν απευθείας εξέλιξη αυτού του αυτοκινήτου, με το
οποίο ο Λουντοβίκο Σκαρφιότι νίκησε το 1965 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
αναβάσεων κάτω από τη μύτη της Πόρσε.
O κινητήρας V6 των 1987 κ.εκ. της 206 S είχε νέα κυλινδροκεφαλή με
ημισφαιρικούς θαλάμους καύσης, 2 EEK ανά σειρά κυλίνδρων, δύο μπουζί ανά
κύλινδρο και τρία διπλά καρμπιρατέρ στη θέση του συστήματος ψεκασμού της
Λούκας. O λόγος συμπίεσης είχε μειωθεί στο 10,8:1. Το πλαίσιο ήταν σωληνωτό
και την ακαμψία του αύξαναν οι αλουμινένιες επιφάνειες του αμαξώματος. H
κατασκευή γινόταν από την καροτσερία του Πιέρο Ντρόγκο στη Μόντενα. H 206 S
διατηρούσε ακόμη το μεταξόνιο των 2,28 μέτρων του προκατόχου της, αλλά είχε
φαρδύτερα μετατρόχια. Το βάρος της μόλις έφτανε τα 580 κιλά.
H αποτυχία της Ντίνο να πιστοποιηθεί στο Γκρουπ 4 ανάγκασε τον Φεράρι να
συμμετάσχει με το αυτοκίνητο αυτό στους αγώνες πρωτοτύπων. H απόφαση αυτή
έγινε η αιτία να ατονήσει και ο αρχικός στόχος της κατασκευής 50
αυτοκινήτων. Συνολικά μόνο 16 ή 17 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν. Οι αριθμοί
πλαισίου άρχιζαν από το 002 και έφταναν στο 032 ή 034. Στον αριθμό αυτό
περιλαμβάνονται και τα τρία αυτοκίνητα των εργοστασιακών συμμετοχών στους
αγώνες, τα οποία αργότερα πουλήθηκαν σε ιδιώτες. Αυτά είναι φυσικά τα
δείγματα που παρουσιάζουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον λόγω της συνεχούς
τους εξέλιξης (σε σχέση με τα υπόλοιπα), μια εξέλιξη που έδειξε με τον
καλύτερο τρόπο τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της μικρής Φεράρι.
Το αυτοκίνητο των φωτογραφιών που συνοδεύουν αυτές τις γραμμές, είναι το
004, ο ιδιοκτήτης του οποίου ευγενικά μας επέτρεψε να φωτογραφίσουμε.
H ιστορία του είναι αποκαλυπτική.
Το 004 λοιπόν έτρεξε για πρώτη φορά στο Τάργκα Φλόριο το 1966. Τότε είχε
κινητήρα με διπλά μπουζί και σύστημα ψεκασμού. Μία διαρροή στη δεξαμενή του
καυσίμου στέρησε από την ομάδα της Φεράρι την 3η θέση. Ένα μήνα αργότερα το
ίδιο αυτοκίνητο, χωρίς καμία μετατροπή, συμμετείχε στα 1000 χλμ. του
Νίρμπουργκρινγκ τερματίζοντας τελικά δεύτερο.
Το 1967 το 004 οδήγησαν οι Γκούντερ Κλας και Τζόναθαν Γουίλιαμς. O
κινητήρας είχε αποκτήσει πλέον κυλινδροκεφαλή με 3 βαλβίδες ανά κύλινδρο
και νέο σύστημα ψεκασμού το οποίο δυστυχώς αστόχησε την στιγμή που ο Κλας
προηγείτο σε κάποιον αγώνα.
Ένα μήνα αργότερα από το ατυχές συμβάν, το 004 βρισκόταν στο
Νίρμπουργκρινγκ στα χέρια των Σκαρφιότι και Κλας. Σε αυτή την περίπτωση
είχε κινητήρα 2,4 λίτρων με 3 βαλβίδες ανά κύλινδρο, ο οποίος προερχόταν
από τον κινητήρα της Φόρμουλα 1 με τον οποίο είχε τρέξει ο Σκαρφιότι την
προηγούμενη χρονιά. H ισχύς έφτανε του 275 ίππους/8000 σ.α.λ. και ήταν
φανερό ότι η μικρή Φεράρι, που οι περιστάσεις είχαν μετατρέψει σε
πρωτότυπο, είχε φτάσει στο όριο της εξέλιξής της. Δύσκολα μπορούσε να
φανταστεί κανείς αγώνα που να ταίριαζε καλύτερα σε αυτό το αυτοκίνητο. Για
την ιστορία, στο καπό βρισκόταν πάλι το αλογάκι της Φεράρι και όχι το
λογότυπο της Ντίνο.
Δυστυχώς ένα έμβολο έσπασε στις δοκιμές και δεν υπήρχε χρόνος για την
επισκευή μέχρι τον αγώνα.
Από σύμπτωση ή από πρόθεση η επανεμφάνιση του σήματος της Φεράρι στο μικρό
αυτοκίνητο σήμανε και το τέλος της συμμετοχής της Ντίνο στους αγώνες.